Tanki, skoro prozirni listići mesa na tanjiru. Neupućeni su domaćina već okarakterisali kao škrticu, no poznavaoci su oduševljeni i veličaju njegovu veštinu sečenja jednog od najpopularnijih predjela – pršute.
Pršuta je izraz koji smo mi, kao i veći deo sveta, usvojili iz italijanskog jezika, a koji zapravo znači šunka. Ono što je kod nas sušena šunka kod Italijana je Prosciutto Crudo dok je naziv za kuvanu Prosciutto Cotto, no, bez obzira na to, kada god se kaže prosciutto, misli se na sušenu šunku, što i ima smisla s obzirom da ovaj izraz vodi poreklo iz latinskog jezika i u prevodu znači “do potpunog sušenja”. Iako je proizvodnja pršute u Italiji uglavnom povezana sa Toskanom i Emilijom, ipak najpoznatije i najskuplje pršute dolaze iz Parme i San Daniele del Friuli te se tako i zovu Prosciutto di Parma i Prosciutto di San Daniele.
Srbija ima izvanredan užički pršut koji bi trebalo da bude sušen samo na vazduhu ali se u poslednje vreme na tržištu sve više nalazi pršuta iz tog regiona koja se dobija dimljenjem. Hrvatska ima veoma poznat dalmatinski pršut ali i istarski i primorski, Slovenija se već dugo godina diči kraškim kao i goriškim pršutom, Nemci imaju dimljenu šunku Schwarzwalder Schinken, Bugari elenski but iz mesta Elena, dok se u Transilvaniji, u Rumuniji pravi pršuta pod nazivom Sunca.
Pršut sam za sebe je u suprotnom ukusu, dobar par za vina sa povišenim kiselinama, srednjeg, do punog tela, pa tako bela vina kao što je Pinot Grigio Gabbiano, Pinot Bianco WOW, Gavi di Gavi Fontana Freda predstavljaju pravi praznik za čula, naročito ako je pršuta servirana sa svežom dinjom. U istom ukusu bila bi odgovarajuća vina srednje ili čak i snažnije strukture, ali dobro polimerizovanih tanina, koja bi istakle slan, “mesnati” karakter pršute, ali bez pravljenja gorčine.
