Kobasice su bile pravljene prvi put pre čak 4000 ili 5000 godina. Homer je o kobasicama govorio u Odiseji, a Ciceron ih je spominjao u nekim svojim spisima.
Ovaj proizvod je nejverovatnije osmišljen sa ciljem da se meso ne pokvari, jer tada nije bilo mogućnosti čuvanja svežeg mesa na duži vremenski period. To znači da se kobasica konzumirala još za vreme Antičkog doba. Iz pouzdanog izvora se zna da su se kobasice pravile za potrebe rimskih legija te legionarima kao obrok delile unapred. Poznato je kako su kobasice iz Rima bile prodavane u nekim mestima Severne Afrike i Galije. Mnogi Rimski praznici nisu mogli proći bez konzumiranja kobasica. Kinezi su takođe znali za kobasice te su pri proizvodnji često koristili sličan princip proizvodnje kao što je to rađeno u Evropi, koristeći pri proizvodnji kozije meso i jagnjetinu. U Srednjem veku su pri proizvodnji kobasica počeli dodavati mnoge začine i biljke koje su donosili sa dalekih putovanja po istoku, poznatim putevima svile. U Vizantiji su kobasice bile često zabranjivane zbog problema trovanja hranom, a koje je tada bilo često.
Anglo-Saxon-ska tradicija proizvodnja kobasica datira iz drugog svetskog rata, a većina kobasica je imala visoku stopu škroba i do 25%, kako bi se na taj način nadoknadio nedostatak mesa u to vreme. Iako je ova metoda poznata još od srednjeg veka (koristila se između ostalog i u Nemačkoj) koristi se i danas prilikom proizvodnje jeftine hrane. Krajem dvadesetog veka, kobasica se često smatra finom hranom, mada se zna da kobasice imaju veliki procenat masti i soli. Za proizvodnju kobasica se često koriste sitni komadi mesa koji se ne mogu koristiti za proizvodnju drugih vrsta prehrambenih proizvoda.
Postoje dokazi da su kobasice bile veoma popularne kod starih Grka i Rimljana. Najpoznatija kobasica u drevnoj Italiji je bila kobasica pod nazivom Lucania ili modernija verzija Lucanica, naziv koja je zaživeo u različitim delovima Mediterana. Za vreme vladavine rimskog cara Nerona, kobasice su bile popularne na festavalu Lupercalia. U 10. veku za vreme vizantijskog carstva, Leo VI Mudri kažnjava proizvođače kobasica zbog trovanja hranom. Reč kobasica je izveden iz stare francuske reči ‘Saussiche’, od latinske reči ‘Salsus’ koja je označavala ‘slano’.
U Srbiji se prave odlične kobasice jedne se i zovu upravo tako: Srpska Kobasica. U Vojvodini su poznate Sremske kobasice, a samo ime kaže gde su napravljene. Ako volite ljute kobasice onda ih potražite u Vojvodini jer ih Slovaci i Mađari prave sigurno najljućima. Najneobićnija kobasica nam dolazi iz Pirota, a zovu je Peglana kobasica. Ova kobasica neobičnog izgleda je pljosnata i napravljena od tri vrste mesa. Karakteristična je za Pirot i okolinu.
Slavonci i Baranjci su u Hrvatskoj tradicionalno poznati kao veliki ljubitelji i poznavaoci kobasica. Oni kao osnovne sastojke za pravljenje kobasice uglavnom koriste svinjsko meso, začine, so, beli luk i kapar koji daju specifičan ukus i sprečavaju razvoj mikroorganizama. Pri pravljenju se dodaje odabrana mlevena slatka ili ljuta paprika, a može i kombinovano.
Nemci su poznati kao veliki ljubitelji kobasica, a poznato je da su otvorili i muzej kobasica u Holzhausenu. Ideja je potekla kada je prvi put pronađen izdati račun za prodaju kobasice u Arnstadtu u gradu nedaleko Holzhausena. Francuzi, Italijani, Mađari i Poljaci se tradicionalno povezuju sa dugogodišnjom tradicijom i poznavanjem umeća pravljena kobasica.
Švedske kobasice pod nazivom Korv, prodaju se na ulici u malim kioscima ili kamp-prikolicama i ovo je bio jediniti tip brze hrane do 1990. godine na ulicama Švedske.
Većinom su to brzo kuvane ili pečene kobasice na roštilju uz koje kao prilog idu senf i kečap.
Šveđani imaju i svoju tradicionalnu kobasicu Falukorv, a naziv je dobila prema mestu proizvodnje Falunu. Ova kobasica industrijskom proizvodnjom podseća na parizer. Prinskorv je mala kobasica do 5 cm dužine, a koja se tradicionalno služi za vreme Božićnih praznika. Kod Danaca je poznata kobasica u crvenom crevu, poznata pod nazivom Pølse.
Kobasice se prema trajnosti mogu podeliti na:
-dugotrajne-kobasice koje su sušene i dimljene, a imaju rok trajanja 120 dana
-polutrajne-kobasice raznih naziva (tirolska, parizer, šunkarica), rok trajanja do 45 dana
-kobasice kratkog trajanja
Neke vrste kobasica
-Sudžuk je kobasica proizvedena od goveđeg mesa. Kod Albanaca je za proizvodnju sudžuka po njihovom mišljenju, najvažniji sastojak luk. U sudžuku koji se pravi u BiH, za razliku od albanskog, ovaj sudžuk ima više pirinča.
-Kranjska kobasica je poznati slovenački brend. Čuveno je jelo Kranjske klobase v kiselom zelju (Kobasice sa kiselim kupusom)
-Bela kobasica je poznati brend u Nemačkoj
-Debreciner kobasica je poreklom iz mađarskog grada Debrecin
I na kraju da kažemo kako u Vojvodini postoji izreka koja kaže: ‘Ima dana više neg Kobasica’.
Izvor: gastrotube.net
